Wszechobecny stres pogromca diet :(

Nienawidzę takich stanów stresowych w jakich znajduje się w tej chwili. Zawsze zajadałam stresy, teraz nie oszukujmy się też mam na to ogromną ochotę, poczuć błogi spokój po obżarstwie:( Ale prawda jest taka, że mi szkoda marnować tego wszystkiego co osiągnęłam do tej pory, 20kg to naprawdę nie mało i co jak się najem, to popsuję wszystko na co pracowałam, a tak naprawdę oszukam tylko i wyłącznie siebie. Czy ja na pewno aż tak bardzo chcę wpaść w sidła jedzenia? Co mi po tym błogim spokoju on jest tylko chwilowy....Od pewnego momentu w życiu bardzo nerwowo reaguję na wszelkie hasła typu nowotwory, markery, raki. Mam od tego gęsią skórkę i chcę spiepszać gdzie pieprz rośnie. Tylko teraz nie mogę uciec, nie mam jak i nie mam gdzie:( Zamartwiam się okrutnie, walczę ze sobą jeszcze bardziej żeby nie wypaść z diety piję wodę jak wielbłąd a do tego na tej diecie, którą dostałam non stop jestem głodna. JA JUŻ NIE CHCĘ! Niech już ten stan minie bo normalnie zwarjuję. Do kwietnia tego roku kiedy na nowotwór zmarła koleżanka ze studiów myślałam, że mnie i ludzi z mojego rocznika takie rzeczy nie dotyczą, guzik  właśnie dotyczą i co gorsza ludzie z tego powodu odchodzą :( Ale się tu smutno zrobiło i czarnowidztwo mi się włączyło. Byle do następnego, lepszego dnia.... dla poprawienia humoru markery i rak na wesoło ;)